Του Γιώργου Σπυράκη ●
Στρίμωξα στην τσέπη το σκισμένο εισιτήριο και κάθισα στην ταράτσα του σινεμά Τριανόν. Τίποτα δεν είχε ακόμα ξεκινήσει, αλλά υπήρχε μια μαγική ηρεμία στον χώρο. Όταν ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται και να διαλέγει καθίσματα, ακούμπησα δίπλα μου το ποτήρι και έκλεισα τα μάτια. Μόνο έτσι θα μπορούσε να υπάρχει η στιγμή. Έτσι έμεινα μέχρι και τις πρώτες νότες. Και η ανάσα ηρέμησε. Ένας αέρας άλλος –ακόμα πιο απλός– δρόσισε τα πνευμόνια μου και ο ήχος ήταν πλέον ένα με τη σκέψη. Η συναυλία είχε ξεκινήσει και η βραδιά ήταν όλη δική μας.
Μια φωνή, μια κιθάρα και το σαξόφωνο να υπάρχουν παντού στον χώρο. Οι Μπλε γιόρτασαν τα είκοσι χρόνια τους με ένα unplugged live και μας ταξίδεψαν στον χρόνο. Μαζί τους γιόρταζε και η Τζώρτζια και όλοι εμείς. Τραγουδήσαμε για τις ενοχές μας, όλα όσα φοβόμαστε, μας κοιτάξαμε δυο φορές και ευχηθήκαμε να είστε όλοι εδώ.
Κι έτσι ήταν. Οι στιγμές, η ενέργεια του κόσμου, η όμορφη βραδιά, όσα αστέρια άκουγαν από ψηλά και κάτι απ’ τις όμορφες μουσικές των Μπλε να μας συντροφεύουν σε έναν κόσμο άλλον. Κοίταξα ψηλά και ο ουρανός έμοιαζε να μας έχει πλησιάσει, να μην στέκει τόσο μακριά. «Τον ίδιο τον Θεό…» άκουσα να τραγουδάνε όλοι και μόνο τότε κατάλαβα. Ένα χαμόγελο και μια γουλιά ακόμα.
Για περισσότερο από δύο ώρες η σκηνή ήταν ένα με το κοινό, όπως μοναδικά ξέρει να κάνει η Τζώρτζια. Παντού παρατηρούσα ανθρώπους να διασκεδάζουν, να μοιράζονται φιλιά, διακριτικά χάδια στους ώμους, διστακτικά κεράσματα και ματιές να ψιθυρίζουν… όνειρα σου τραγουδάω, σύννεφα παντού σκορπάω.
Η βραδιά αυτή είναι από εκείνες τις φορές που δεν ξυπνάς ποτέ απ’ το όνειρο. Που τελικά πας μόνος και σε κάνουν «δικόν τους». Που όσο κι αν μουρμουρίζεις ότι είσαι «τρελός, μην πλησιάζεις, δεν με αλλάζεις, βλέπω αλλιώς»… η φωνή αυτή μπορεί να σε αρπάξει απ’ το χέρι να σε σηκώσει ψηλά· εκεί που όλοι χορεύουν μοναδικά και τα χαμόγελά τους πιάνουν φωτιά!
Το είκοσι χρόνια είναι απλώς μια όμορφη αρχή. Χρόνια σας Μπλε, λοιπόν.
