Για πρώτη φορά έπειτα από χίλια χρόνια, έφτασε στην Αθήνα στις 10 Μαΐου το σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας, που φυλάσσεται στη Βενετία και παραχωρήθηκε προσωρινά στη χώρα μας από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η υποδοχή του λειψάνου έγινε με τιμές αρχηγού κράτους και η λάρνακα στην οποία φυλάσσεται, μεταφέρθηκε πάνω σε κιλλίβαντα πυροβόλου όπλου. Το σκήνωμα μεταφέρθηκε αρχικά στην ομώνυμη εκκλησία του Δήμου Αγίας Βαρβάρας, έπειτα σε άλλους ναούς και την προηγούμενη βδομάδα στο αντικαρκινικό νοσοκομείο «Άγιος Σάββας». Σύμφωνα με το σημερινό πρόγραμμα, τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας θα μεταφερθούν με πυραυλάκατο στην Αμφιάλη, κι αφού ολοκληρωθεί το προσκύνημα, θα επιστρέψουν στον Πειραιά με περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού.
Κάθε φορά που η ελπίδα σώνεται, η ιατρική σηκώνει τα χέρια ψηλά, το κουράγιο στερεύει και η ψυχή παραιτείται, ο άνθρωπος αναζητά το θαύμα. Άλλος το ψάχνει μέσα του, άλλος γατζώνεται απ’ τους γύρω του, κι άλλος βρίσκει καταφύγιο στον Θεό. Σε μια ανώτερη δύναμη που δεν ξέρει, δεν έχει δει ποτέ και δεν μπορεί να εξηγήσει. Όμως πιστεύει βαθιά, ότι εκεί στη δύσκολη στιγμή, Αυτός θα απλώσει το χέρι του και θα τ’ αλλάξει όλα. Θα κάνει καλά τον άνθρωπό του, θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά, θα του δώσει ηρεμία ψυχής, θα τα βάλει όλα σε τάξη. Συχνά, το θαύμα γίνεται. Δεν ξέρω ποιος το κάνει. Αν δηλαδή είναι ο Θεός, η καλή ψυχολογία, ή αν αυτά τα δυο αλληλοτροφοδοτούνται.
«Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», έλεγε ο Μαρξ κι αυτές τις μέρες, όσο η Αγία Βαρβάρα συνεχίζει την περιοδεία της στην Αθήνα, χιλιάδες κόσμου, όλων των ηλικιών, στριμώχνονται, ποδοπατούνται και κρεμάνε τις ζωές τους πάνω της. Ταυτόχρονα, υπερχειλίζουν τα παγκάρια των εκκλησιών, ξεπουλάνε οι λαμπάδες, εξαντλούνται οι εικονίτσες, στοιβάζονται τα τάματα. Στο τέλος της μέρας, τα συγκεντρωμένα χρήματα θα κάνουν πολλές διαδρομές. Θα ταξιδέψουν μέσα σε βαθιές τσέπες, τραπεζικούς λογαριασμούς, δερμάτινα πορτοφόλια και κάποια θα καταλήξουν να γίνουν χρυσοποίκιλτα τέμπλα και αστραφτερές μερσεντές. Κι έτσι, η επίσημη ελληνική εκκλησία θα επιβεβαιώσει, για ακόμα μια φορά, την αμφίβολη της συνεισφορά στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Είναι βέβαιο, πως στην Αγία Βαρβάρα δεν θα άρεσαν καθόλου όλα αυτά. Η Αγία Βαρβάρα θα ήθελε να είναι μόνο η ελπίδα. «Όχι τόσο για το θαύμα, όσο για το ότι ο Χριστός μπορεί να είναι συνοδοιπόρος στην περιπέτεια της ζωής μας», όπως είπε κι ο διάκονος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που τη συνόδευσε σ’ αυτό το μακρύ, κουραστικό, και για κάποιους χρυσοφόρο, ταξίδι. Ευτυχώς για το ανθρώπινο είδος, υπάρχουν κι εκείνοι οι ελάχιστοι κληρικοί με τα φθαρμένα ράσα, που αθόρυβα, σιωπηλά και με μεγάλο αγώνα, κάνουν πράξη αυτό που δίδαξε ο Χριστός. Την αγάπη.
