Της Όλγας Τόρτοκα ●
Τώρα κάθομαι στο λεωφορείο
πάω να μάθω να μετρώ τη γη
να ξεχωρίζω τα στραβά από τα ίσια,
ως γνήσιο στρατιωτάκι.
Πλέον καταλαβαίνω.
Μας το περνούν το μήνυμα, μαμά.
Ό,τι διαφέρει, δεν συμφέρει.
Να ξε-χωρίζεις είναι λάθος.
Δεν ξε-χώριζα· μα σωστή δεν ήμουν.
Να αντιμιλάς, αδίκημα.
Δάγκωσα τη γλώσσα μου.
Αίμα δεν βγήκε.
Βρέθηκα με χειροπέδες.
Να παίζεις δείχνει επιπολαιότητα.
Δεν έπαιξα,
το χέρι μου έσπασαν.
Εγώ –τώρα καλό κορίτσι πια–
τραβάω με χάρακα
τις ευθείες τους.
Κουράστηκα ίσως η αιτία.
Έπεσα για λίγο.
Μην φοβάσαι όμως, φίλησα τα χέρια μου.
Εγώ –τώρα κακό κορίτσι πια–
με το γερό μου χέρι σπάω το χάρακα
με το σπασμένο χέρι μου τραβάω τις δικές μου ευθείες.
Είναι οι ολόδικες, ολόισιες καμπύλες μου.
Πηγή: LIBRON Εκδοτική
