απλά μορς | ε.γώ

κείμενο: Γιώργος Σπυράκης

 art: Ματίνα Μαρίνου

Σήματα μορς.
Και όλα ξεκινούν σαν να μη συνέβη τίποτα. Πλανώνται άναρχα ανάμεσά μας χωρίς να τα αποκωδικοποιούμε, μα δεν πειράζει. Ανταλλάσσουμε ματιές που κρύβουν ερωτήματα και μέχρι εκεί. Αυτή η άγνοια μάς κάνει να ξεχνάμε την αδυναμία που έλκει τον έναν κοντά στον άλλον, καθώς και καθετί που θα μας έφερνε αντιμέτωπους με την αλήθεια, όσο κι αν αυτή ζορίζει τ’ αυτιά μας.
Κανείς δεν μίλησε για περιέργεια, κανείς δεν έγνεψε στον άλλον, κανείς δεν αντέδρασε. Μόλις λίγα δευτερόλεπτα και όλα έμειναν ίδια – εκτός απ’ τα σήματα. Ξεχαστήκαμε και ο χρόνος κέρδιζε έδαφος. Ήδη προπορευόταν με την απειλή να ενυπάρχει. Η ειρωνεία, όμως, να στέκει δίπλα μας –κοντά–, λες και κάποιος τη στρίμωξε σ’ εκείνη τη γωνία. Περίμενε όλα να σταματήσουν και να φαντάζουν άηχα, κι όταν ξυπνήσουμε να γίνει κάτι απ’ την πραγματικότητα του αποτελέσματος.

Ήχοι μορς.
Μα για κανέναν δεν άλλαξε τίποτα. Ακούγονταν στάσιμα, βρήκαν ρυθμό και ίσως να έφτιαχναν το κέφι. Σάτιρα, έτσι όπως η αλήθεια την κατέγραψε και την προκάλεσε για όσους ξεκίνησαν από κάπου. Κι ενώ είχαν το τέλος κυριολεκτικά στα χέρια τους, γλίστρησαν και προτίμησαν συνειδητά να το κάνουν θρύψαλα.
Τα υπόλοιπα, λοιπόν, ας μένουν όσο πιο χαμηλά γίνεται· μπροστά στα πόδια σου. Κανείς δεν τόλμησε ν’ αντικρίσει το αποτέλεσμα. Αρκέστηκε στο να υποθέσει τον αριθμό των κομματιών. Όχι αυτών που είναι τόσο μικρά –αυτά δεν μετράνε–, αλλά εκείνων που χωρίς μορφή ξεπροβάλλουν απ’ την επιφάνεια του δαπέδου. Πιο χαμηλά δεν υπάρχει. Αυτά θα μείνουν εκεί για πάντα. Και πάντα εσύ θα γλιστράς στο χάος των σκέψεων κάθε που οι λέξεις γίνονται σχέδια στο άοσμο μυαλό σου.

Απλά μορς.
Έχουν γεμίσει το δωμάτιο με κάτι τραγικό, όπως κανείς μας δεν το αποδέχθηκε. Μερικοί δίστασαν, άλλοι μάλιστα προσποιήθηκαν πως όλα ακούγονται λάθος – ίσως και παρασιτικά. Αρκετοί όμως συνέχιζαν να αντιστρέφουν τις ιδέες τους στην παρωδία αυτή. Κανείς δεν μίλησε για άγχος. Μόνο έτσι ήμουν σίγουρος ότι υπήρχε ανάμεσά μας. Κι εγώ; Να υπάρχω μαζί με όλους αυτούς που απλώνουν την ενοχή τους σε κοινό τόπο. Δεν αντέδρασαν όταν έπρεπε. Σιώπησαν λίγα δευτερόλεπτα πριν. Κι εγώ; Ας μίλησα αρκετά αργότερα.

Σήματα μορς.
Για όλους εμάς που πρέπει να ξεφύγουμε από την ουτοπία της άγνοιας, μόνο και μόνο γιατί τα σήματα αυτά ίσως μας αφορούν. Ποτέ δεν θα μάθεις.
Και τα μορς σταμάτησαν. Η παγερή ηρεμία επανήλθε στη στιγμή. Η ζωή τέλειωσε εδώ. Ακόμα μυρίζει ειρωνεία.
Κρίμα μας.

 πηγή: http://loco-ego.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html