22 σειρές | ε.γώ

Κάποιες φορές οι λέξεις αλλάζουν σειρά, χάνουν το νόημά τους και γίνονται χαμόγελο.
Και όταν μπαίνουν σε τάξη, σφίγγεις τα χείλη και δοκιμάζεις γρήγορες σκέψεις.
Απαντάς σε όλα με μία ματιά, όχι πονηρή, αλλά τη δική σου.
Και όταν γελάς δεν ψάχνεις περισσότερα κι εκπνέεις καπνούς.
Ίδιες ανάσες· έτσι μένουν.
Κλαις μόλις ξαπλώσεις. Ηρεμείς με δυσκολία, αλλά σε πείθεις.
Μα όταν αφήνεσαι είσαι αλλιώς. Όπως τότε που ήξερες λίγα.
Μετά άλλαξες μόνο τις ανάσες σου. Με εκπνοές διστακτικές.
Κοφτές λέξεις και σκέψεις φωτιά.
Λόγια δικά σου και κάτι απ’ τα όνειρα πριν χαθείς.
Αλλά μη ζητάς απαντήσεις. Δεν ήσουν έτσι τότε. Κάποτε απαντούσες μόνη σου.
Ξέρω. Κι όταν άγγιζες τα δάχτυλα όλα άλλαζαν.
Μιλούσες με επαφή –χωρίς τις γρήγορες σκέψεις– μέχρι τα μάτια να κλείσουν,
και να μείνεις μόνη. Δήθεν.
Να συνεχίζεις ό,τι εσύ επέλεξες. Όπως εσύ σκέφτηκες.
Και τα δάχτυλα να πλέκονται μεταξύ τους.
Μέχρι να είσαι σίγουρη. Να κοιτάξεις λοξά, μέσα απ’ τα σκούρα μαλλιά και
να βεβαιωθείς ότι ο ύπνος ήρθε,
ότι μιλάς μόνη. Λες και δεν σε άκουσα ποτέ. Λες και όλα αντέχουν στις γραμμές αυτές.
Κι εσύ τότε να μιλάς, κανονικά·
και να σε βρίσκω μέσα απ’ τα όνειρα που σκόρπισες, με τα μάτια μου δήθεν κλειστά.